Istanbul

Paspoorten!! De grenspost van de Bulgaren, en daarna nog 1. Een kwartier rijden naar de grens van Turkijë en iedereen moet de bus weer uit voor een visum, een stempel, bus weer in, 50m rijden, bus weer uit, hele bus gecheckt, bus weer in en na nog een lange pauze bij het busstation door de chauffeur rijden we dan eindelijk Istanbul in. Om 10uur zijn we op het station en na een zoektocht dwars door het oude centrum vinden we een krap uur later ons prachtige appartement. Ook deze keer hebben we via AirBNB geboekt en net zoals in Budapest klopt alle informatie en is het een mooi en goed verzorgd appartement in de wijk Fatih. Dichtbij de bekende plaatsen als de blauwe moskee, het Tokapi paleis en de Bazaar. Omdat we de hele nacht nauwelijks hadden geslapen door de vele overstappen en doane-uitjes hebben we eerst eens even heerlijk liggen slapen. 's Avonds hebben we echt heerlijk gegeten in het Hardrock Café en gedronken op dat we aangekomen waren op het verste punt van onze reis. 

De volgende ochtend ben ik, toen iedereen nog sliep, een beetje door onze wijk gaan slenteren. Wat gaaf, ik herkende heel veel van de gewoontes en gebruiken van mijn halfjaar in Jordanië. Het leven op straat, het handelen in alles wat los en vast zit, de vriendelijkheid, de platte broden, de oproep tot gebed uit de moskee, de zoete thee, de hitte, het toeteren van de taxi's. Geen tourist te bekennen in dit deel van de stad, het is een erg arm deel van de wijk en iedereen wil wat van je, met iemand op de foto, extra broodje gekregen van de bakker en de eigenaar van een visrestaurant laat trots zijn zaak zien. Dit voelt als thuiskomen!

We zijn 5 hele dagen in Istanbul geweest en hebben lekker rustig aan gedaan, toch tijd zat. Het kostte 4keer om de blauwe moskee te bezoeken door de wisselende openingstijden en lengte van de rij. Maar hij is adembenemend mooi vanbinnen toen we uiteindelijk binnen waren. Ook hebben we het Topkapi paleis en het park ernaast gezien, de oude waterkelders (Cisternen) onder de grond en de Bazaar met een ontelbaar aantal winkeltjes. Omdat het appartement niet groot was en geen woonkamer had deden we maar net als de Turken; leven op straat. Overal zijn straatverkopers die sap, fruit, brood, water, zakdoekjes, enz.enz. verkopen voor weinig geld. Ook veel café'tjes waarvan het terras eigenlijk als huiskamer wordt gebruikt en mensen kaarten, backgammon spelen, de krant lezen en natuurlijk Turkse thee drinken.

We hebben eindeloos door de straatjes van de stad gezworven, lekker gegeten bij de vele eettentjes met terras op de weg, natuurlijk ook naar de barbier geweest en ons kapot gelachen om de vele touristen die de hitte, herrie en stank van deze overweldigende stad niet weten te waarderen.

Donderdagmiddag is Maarten teruggevlogen naar Nederland voor een toelatingsexamen van de TU en hebben Yaro, Sven en ik plannen gemaakt voor de lange reis terug. Vrijdag hebben we onze rugzakken ingepakt en zijn we de hele dag in de wijk Beyoglu geweest aan de overkant van het water. Daar is het bekende Taksimplein, vele dure winkelstraten en 1 van de oudste metrolijnen ter wereld. Ook hier weer veel mensen ontmoet en ons wegwijs laten maken door een politieagent die een dag vrij was en ons vertelde over zijn werk in de 17miljoen mensen tellende stad en over hoe touristen opgelicht worden.

Vrijdagavond gaat de reis weer verder en verlaten we Turkijë, waarschijnlijk weer een helse tocht want de treinen rijden tot ver in Bulgarije niet door werkzaamheden aan het spoor.